Hastane Korkum Kalp Ben

Herkes yılbaşı temalı yazılar yayınlarken ben gereksiz bir yazı yazmayı tercih ettim (Bu tabi ki 2014 yılımın berbat geçtiği, kötü anılarımın güzel anılarımdan fazla olduğu, yeniden hayal kırıklığını zirvede yaşadığım için değil! Züğürt tesellisini severim.).

Gelelim benim hastane korkuma, evet hemde nasıl bir korkma bunu size bir kaç anımla anlatacağım. Yıllardan 1998 ilkokula yeni başlamışım. Bizim zamanımızda birinci sınıflara çiçek aşısı yaparlardı, şu kol derisini büzüştüren iğrenç bir görüntü haline gelip ilk renksiz dövmeni oluşturan cinsten. Şimdilerde iz kalmıyormuş sanırsam her neyse konumuza dönelim. Nasıl oluyor hala bilmesem de okulda bir aşı olucaz kaçın gibi bir duyum gelmişti herkes panik halindeydi, dersi dinlemek yerine hepimizin gözleri kapıdaydı. GELİCEKLER! Tabi ki geldiler... Herkesin gözü yaşlı, anneler akın etmiş, çocuklarını sakinleştirmeye çalışıyor. Bense fazla aşırı tepki vermemiştim ve rahatlıkla gittim aşıyı oldum. Zaten iğnenin acısını değil, ilacı verirken hissettiğim duygudan nefret ederim. Her şey güzel giderken benim kolum artık kendi kolum olmaktan çıkmıştı yaklaşık x3 boyutunda şişmişti. AŞI TUTMAMIŞ. Dediler ki tekrar aşı olması lazım. Sonra bu çocuk nasıl korkmasın. Bir de devamlı hemşirelerin söylediği; Kolunu kasma bak iğne kırılır içinde! Bu bir çocuğa söylenir mi? Gittim ağlaya ağlaya, annem susturamadı babamı da çağırttım zar zor iğneyi oldum. Peki bundan sonra ne mi oldu? Ne zaman aşı olsam midem bulandı, başım döndü, soğuk terler döktüm, gözüm karardı.

Tabi hastane korkum, çocukluğumu da yaşayamama sebep oldu.

• Anne dışarı çıkabilir miyim? - Olmaz düşer edersin arkadaşını çağır evde oynayın.  
• Baba buz pateni yapabilir miyim? - Gidicen bir yerlerini kırıcan daha aşı olmaya korkuyorsun, saçmalama.

Ve birçok türevleri...

Tabi bir de beni devamlı hastaneden uzak tuttular. Kaçıncı sınıftayız hatırlamıyorum ama hastaneye gitmek durumunda kaldım. Olay şöyle gerçekleşti; arkadaşımla oyun oynuyoruz, abim de oyunumuzu bozmaya çalışıyor. O zaman oturduğumuz evde uzun bir koridor vardı sonunda da oturma odası. En son biz arkadaşımla oturma odasına doğru koşuyorduk kapıyı kapattık. Hızını alamayan abim kapının içinden geçti. Tabi her taraf cam kırıkları. Abim bildiğiniz baya parçalandı. Hemen hastaneye gidildi tabi bir sürü dikiş atıldı. Abim sesini çıkarmazken ben ortalığı yıkıyordum, neden mi? Elimin ufak bir kısmı cam kesiği olmuştu ve dikiş atalım izi kalmasın dediler. Ben çıngar çıkarttım ve o dikişi attırmadım. Hala izini taşımaktayım, pişman değilim.

Bundan sonra artık hastaneye ne amaçla gidersem gidiyim, hiçbir işlem yaptırmasamda. Mide bulantısı, baş dönmesi vb. semptomlar bolca gözüktü. Bir örnek verecek olursam; halam diş etleriyle ilgili bir rahatsızlık yaşıyordu beni de yanına destek olmam için çağırmıştı. Her şey çok güzeldi ta ki ben merakımdan yapılan işlemi izleyene kadar. Bildiğin diş etlerini kesiyorlardı. Sonuç halam dişçi koltuğundan kalktı ben yattım yarı baygın... Ve en uç yaşadığım örneği anlatmazsam olmazdı; kuzenimin bebeğine bakıcaz ultrasondan ne kadar sevimli bir olay değil mi? Bende öyle olmadı işte en son dışarı kendimi nasıl dışarı attığımı bilmiyorum. Böyle birçok olay yaşadım. Son zamanlarda biraz atlattım gibi ama...

Tüm bu hastane korkum yüzünden yıllarca çarpık çurpuk olan dişlerime tel taktıramamıştım. 22 yaşında tel taktırarak en büyük başarımı elde ettim. Şimdiyse tellerim çıktığında gömülü olan 20'lik dişlerimi söylediklerine göre CERRAHİ MÜDAHELE ile nasıl aldıracağım konusu, korkulu rüyam.

Korkum yüzünden başka bir rahatsızlık sonucu 6 ayda bir kontrole gitmem gerektiğini söyleyen doktoru da dinlemedim. İnşallah başıma bir şey gelmez diyerek ümit ediyorum. Kötü düşünmeyelim kötü olmasın değil mi hastalıkların en büyük sebebi psikolojikmiş zaten.

Bende memnun değilim bu durumdan, korkumun üzerine gitmem bunu aşmamı sağlamıyor. İşkence çekiyorum. Başka nasıl atlatabilirim, yardımcı olabilir misiniz arkadaşlar? Kan aldır falan diyorlar. Ben ehliyet için kan grubu öğrenilmesi gerektiğinde kızılayda parmaktan değilde damardan kan aldıklarını duyunca özel hastaneye gitmiş insanım. Hayat çok zor, benim hastane korkumun ilerde başıma açacağı dertler çok daha zor. Kurtarın beni!!! :(